تسلیمه های ما

نوامبر دو سال پیش روزنامه های هند پر شد از خبرهای مربوط به تسلیمه نسرین نویسنده شجاع و نترس بنگلادشی. تسلیمه نسرین آن روزها از کشورش تبعید شده بود و ساکن کلکته بود. اما مسلمان های هندی هم او را رها نکردند و پس از کلی تظاهرات و درگیری سرانجام با دخالت ارتش وضعیت شهر آرام شد و تسلیمه به ایالت راجستان و از آنجا به دهلی نو رفت. کلکته آرام شد و تسلیمه آرام نشد. مقامات هندی آنقدر تحت فشار بودند که با آن همه شعارهای دفاع از سکولاریسم و آزادی بیان نتوانستند ویزای وی را تمدید کنند. در واقع وقتی دولت ایالتی بنگال غربی (کلکته) که دست کمونیست ها ست نتوانست کاری برای اقامت تسلیمه نسرین انجام دهد، دولت مرکزی هم مسئولیت آن را نپذیرفت و آخرش تسلیمه راهی پاریس شد و الان در این شهر زندگی می کند و قرار است دو سال بعد را در سوئد باشد. وی بارها گفته است که قلب من برای کلکته می تپد اما برای زندگی در آنجا حاضر نیستم از عقایدم دست بردارم.
سال پیش جایزه "سیمون دوبوار" به تسلیمه نسرین رسید.
کمپین یک میلیون امضا در ایران یکی از موفق ترین حرکت های اجتماعی سال های اخیر بوده است. این کمپین که به درستی امروز شکل یک جنبش اجتماعی را به خود گرفته است با اهدافی واقع بینانه و مشخص هر چند صدمات و خسارت های زیادی را متحمل شده است اما با موفقیت در بطن اندیشه زن طبقه متوسط امروزی ریشه دوانده است. و این بدین معناست که می تواند عامل تغییر باشد هر چند دور و پرفراز و نشیب اما عمیق و تاثیرگذار. بی شک اگر جنبش زنان در این سرزمین نهادینه شود، حتی اگر به ابتدایی ترین حقوق انسانی شان دست نیابند اما می توانند یک نیروی پرقدرت اجتماعی در جهت تغییرات اساسی باشند.

جایزه "سیمون دوبوار" امسال به کمپین زنان ایران رسید. مستدام باد راهشان!